یک شب زشور عشقی نظر به برکه کرد م             تاعکس روی مهتاب شود تسکین د رد م

اما عجب ازآن شب به جای عکس مهتاب             خورشید سرخ گونه نقشینه  بر روی آ ب

دست بر رخش کشیدم ، رویی دگر ندید م              چون که به خود آ مد م ، به نینوا رسید م

دشتی که پهنه آن، سوزنده بود و حرما ن             دریغ  زقطره آبی ،  خشگیده  کام  دها ن

آن سوی صحرای عشق، فریا د مردما نی             به خاک و خون  کشیده ،  پیکر تشنگانی

سرها بریده دید م  ، بر سر  تیغ سنا ن                 ابرو به هم کشیده ، خورشید د ر آسمان  

گویی که محشراست و آ تش به جان عالم             ربی چگونه است که، چنین شوریده حالم

صدای فریاد عشق، به گوش خود شنید م              تیری به قلب من خورد ، ناگه زجا پرید م

                                                                                                    محمد ا فشانی